مراسم فاطمیه سال1390 است...
مردم هرشب با هزاران شوق وامید درحسینیه حضرت امام(ره)جمع می شوند تا با نائب المهدی عجل الله فرجه و فرزند حضرت زهرا سلام الله علیها در عزای آن بانوی اسلام ومادر عالمین،اشک بریزند و ناله بزند و سینه چاک دهند.
بعد از مراسم روضه،سفره ی اطعامی هم برقرار است...
تمام مسئولین کشور و اجرا کننده های مراسم یعنی سخنران و مداح گرد تا گرد رهبر عظیم الشان جمع شده اند وبه توفیق خدا چند دقیقه،هم سفره ی ایشانند...
ناگهان؛سخنران مجلس روضه ، رو به مقام معظم رهبری می کند وعرضه می دارد که:
آقا جان؛بعضی از دوستان وارادتمندان شما از اینکه جنابعالی ساعاتی می آیید وبا این کهولت سن در گوشه ای از حسینیه می نشینید و عزاداری می کنید ناراحت هستند واحساس می کنند که وجود مقدس شما اذیت می شود،لهذا خواهش کرده اند که وقت کمتری را صرف این عمل کنید...
امام خامنه ای می فرمایند:نخیر،بنده اذیت نمی شوم.من ساعاتی را که درمراسم روضه ی مادرم فاطمه الزهرا سلام الله علیها می نشینم؛رزق یک سال مملکت را می گیرم.
.....................................
بنازم به این امام عادل که در اوج رهبری ومملکت داری درگیر محبت اهل بیت علیهم السلام است و به واسطه ی همین ارادت وعشق واطاعت از آن ها؛ معجزه می کند و ایران و شیعه را از بلایا و فتن زمان محفوظ می گرداند ورزقشان را رقم می زند...
