معرفت و احساس عاشورایی؛
عاشورا، یک «معرفت» و «احساس» است. ملّت ما، «احساس عاشورا» را دارد.
می‌بینید در جلسات سینهزنى، وقتى بزرگها سینه می‌زنند، بچّه‌ی هفت، هشت
ساله هم بلند میشود، پیراهنش را مثلاً به کمرش میبندد، سینه میزند. این
احساس عاشورا چیز خیلى خوبى است و هیچ فلسفه و فلسفهبافىیى هم جایش را
نمیگیرد.
همه‌ی کار بزرگان و مصلحین این بوده است که با استفاده از زمینههاى ذهنى،
عاطفى و فکرى مردم، آنها را به یک معرفت صحیح متّصل کنند. کار بزرگ
روشنفکرِ انقلابى و مذهبى در آن دورهاى که کار میکرده، همین بوده است که
«معرفت» را با «عاطفه» جفت کند؛ که بعد نتیجهاش این حرکتِ عظیم میشود.
برجستگی وجود اباعبدالله دارای ابعادی است که هر کدام از این ابعاد هم بحث و توضیح و تبیین فراوانی به دنبال دارد؛ ولی اگر دو، سه صفت برجسته را در میان همه‌ی این برجسـتـگی ها اسم بیاوریم، یکی از آنها «اخلاص» است؛ یعنی رعایت کردن وظیفه‌ی خدایی و دخالت ندادن منافع شخصی و گروهی و انگیزههای مادّی در کار.
صفت برجسته‌ی دیگر، «اعتماد به خداست». ظواهر حکم میکرد که این شعله در صحرای کربلا خاموش خواهد شد. چطور این را «فرزدقِ» شاعر میدید، اما امام حسین نمیدید؟! نصیحت‌کنندگانیی‌که از کوفه میآمدند میدیدند، اما حسینبنعلی که عین‌الله بود، نمیدید و نمیفهمید؟! ظواهر همین بود؛ ولی اعتماد به خدا حکم میکرد که علیرغم این ظواهر، یقین کند که حرف حق و سخن درست او غالب خواهد شد. اصل قضیّه هم این است که نیّت و هدف انسان تحقّق پیدا کند. اگر هدف تحقّق پیدا کرد، برای انسان با اخلاص، شخصِ خود او که مهم نیست...
خصوصیّت سوم، شناختن «موقع» است. امام حسین در فهم «موقع» اشتباه نکرد. در قبل از حادثه‌ی کربلا، ده سال امامت و مسئولیّت با او بود. آن حضرت در مدینه مشغول کارهای دیگری بود و کار کربلایی نمیکرد، اما به مجرّد اینکه فرصت به او اجازه داد که آن کار مهم را انجام دهد، فرصت را شناخت و آن را چسبید؛ موقع را شناخت و آن را از دست نداد. این سه خصوصیّت، تعیین‌کننده است. در تمام ادوار نیز همینطور است؛ در انقلاب نیز همینگونه بود. امام ما هم که می‌بینید اینقدر خدای متعال او را به مقام رفیع رساند - «وَ رَفَعْناهُ مَکاناً عَلِیًّا» و علیرغم همه‌ی عوامل در سرتاسر دنیای مادّیّت و استکبار که میخواستند او را محو کنند، به فراموشی دهند و کوچک کنند، او را حفظ و بزرگ کرد و ماندگار و جاودان نمود، علّت همین بود که این سه خصوصیّت را داشت: اوّلاً، با اخلاص بود و برای خود چیزی نمیخواست؛ ثانیاً، به خدای خود اعتماد داشت و میدانست که کار و هدف، تحقّق پیدا خواهد کرد، به بندگان خدا هم اعتماد داشت؛ ثالثاً، زمان و «موقع» را از دست نداد؛ در لحظه‌ی لازم، اقدام لازم، صحبت لازم، اشاره‌ی لازم و حرکت لازم را کرد.
اختصاص تعبیر ثارالله به امیرالمؤمنین و امام حسین؛
در همه‌ى آثار اسلامى، ما دو نفر را داریم که از آنها به «ثارالله» تعبیر شده است. در فارسى، ما یک معادل درست و کامل براى اصطلاح عربى «ثار» نداریم. وقتى کسى از خانوادهاى از روى ظلم به قتل میرسد، خانواده‌ی مقتول صاحب این خون است. این را «ثار» میگویند و آن خانواده حق دارد خونخواهى کند. اینـکه میـگویند خون خدا، تعبیر خیلى نارسا و ناقصى از «ثار» است و درست مراد را نمیفهماند. «ثار»، یعنى حق خونخواهى. اگر کسى «ثار» یک خانواده است، یعنى این خانواده حق دارد درباره‌ى او خونخواهى کند. در تاریخ اسلام از دو نفر اسم آورده شده است که صاحب خون اینها و کسى که حقّ خونخواهى اینها را دارد، خداست. این دو نفر یکى امام حسین است و یکى هم پدرش امیرالمؤمنین؛ «یَاثَارَاللهِ وَ ابْنَ ثَارِه». پدرش امیرالمؤمنین هم حق خونخواهی‌اش متعلّق به خداست.
اهتمام در قرائت و تدبّر در دعای عرفه؛
روز
عرفه هم نزدیک است. بعد از ظهر این یک روز، اگر بتوانیم آن را درک کنیم،
یکى از آن ساعات بهشت است. بی‌خود نیست که شخصیّتى مثل حسین بن‌علی(ع)، با
آن عظمت، آن نصف روز را با دعا صرف می‌کند. حتماً سعى کنید به
معانى این دعا توجّه کنید. دقّت کنید ببینید چه می‌گویید؛ نه اینکه بنشینید
رویش فکر کنید. اینها، فکر کردن نمی‌خواهد؛ فقط وقتى حرف می‌زنید، ببینید
با چه کسى سخن می‌گویید و معناى آن کلمه را بفهمید که چیست. دعاى امام
سجّاد(ع) هم در روز عرفه، مثل شرح دعاى امام حسین(ع) است. گویى که او؛
ذیلى، تعلیقى، تبیین و شرحى براى کلمات پدر، در ذیل دعا و با زبان دعا
نوشته است! هر کدام یک طعم دارد.
+ معرفی کوتاه این کتاب و دانلود pdf:
کتاب «آفتاب در مصاف» یکی از آثار خواندنی دربارهی علل و ابعاد حادثه‌ی عاشورا برگرفته از بیانات رهبر معظم انقلاب است که از سوی انتشارات انقلاب اسلامی وابسته به دفتر حفظ و نشر آثار معظم‌له انتشار یافته است. این کتاب در ۱۰۴۰ صفحه شامل مجموعه‌ی تمام گفتارها و مطالب رهبر انقلاب اسلامی از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۰ دربارهی وجود مقدس امام حسین علیه‌السلام و تحلیل وقایع قبل و بعد از عاشورای سال ۶۱ هجری قمری است که به روش ترتیب تاریخی از قدیم به جدید تدوین شده است. البته صفحات ۶۷۹ تا ۱۰۴۰ این کتاب در لوح فشرده‌ای به همراه کتاب قرار دارد و به صورت مکتوب نیست.
بهره‌گیری از فهرست تفصیلی و موضوعی، نمایه‌ی لفظی، نمایه‌ی آیات، نمایه‌ی روایات، نمایه‌ی کلمات بزرگان و کتابنامه‌ی جامع و همچنین ارائه‌ی مستندات کتاب در قالب لوح فشرده به همراه کتاب از ویژگی‌های بارز و منحصر به فرد این مجموعه است. این اثر در قالب کتاب مرجع به‌گونه‌ای سامان یافته که بتواند مبنای پژوهش محققان این حوزه قرار گیرد تا با مراجعه به آن بتوانند با توجه به دیدگاه‌های رهبری در این موضوع تحقیقات خود را گسترش دهند.
آفتاب در مصاف به همت «مؤسسه‌ی فرهنگی حدیث لوح و قلم» تدوین و به همراه یک عدد لوح فشرده شامل مستندات کتاب ارائه شده است. از نکات جالب توجه در تدوین این کتاب فهرست تفصیلی می باشد که در حاشیه‌ی متن کتاب هم درج شده است. این کتاب در مدت کوتاهی بعد از انتشار شش بار تجدید چاپ شد و با استقبال خوب مخاطبان معارف عاشورایی مواجه شد.
این کتاب در شش فصل «کلیات»، «امام حسین
علیه‌السلام»، «عاشورا»، «یاران عاشورا»، «دشمنان عاشورا» و «زیارات و
ادعیه» گردآوری شده است.
در ابتدای کتاب و در سخنرانی‌ای که از حضرت امام خامنه‌ای مربوط به
تاریخ هشتم آبان سال ۵۷ یعنی بیش از سه ماه قبل از به پیروزی رسیدن انقلاب
اسلامی ایراد شده آمده است: «ما چند سال به حادثه‌ی عاشورا نگاه کردیم،
گفتیم: "یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما." چقدر ما از دور، حسین بن علی(ع)
را تماشا کردیم؛ چقدر از دور دستی بر آتش گرفتیم؛ چقدر آرزو کردیم در خط
اسلام می‌بودیم، همت می‌کردیم، کمک می‌کردیم و فداکاری می‌کردیم. آیا وقت
آن نرسیده است که ما همه‌ی آن آرمان‌ها و آرزوها را در خود تجربه کنیم،
ایمان خود را بیازماییم، موضع درست خود را در این طبقه‌بندی و گروه‌بندی
پیدا کنیم؟»
پیش از این هم فصل «درس‌های عاشورا» از این کتاب در قالب یک کتاب مستقل
راهی کتابفروشی‌ها شده بود. علاقه‌مندان برای اطلاع از نحوه‌ی تهیه‌ی
کتاب‌های فوق می‌توانند با شماره تلفن‌های ۶۶۴۹۳۵۴۸-۰۲۱ و ۶۶۴۸۳۶۹۵-۰۲۱
تماس حاصل نمایند و یا به پایگاه اطلاع‌رسانی book-khamenei.ir مراجعه
کنند. همچنین علاقه‌مندان می‌توانند نسخه‌ی الکترونیکی کتاب « آفتاب در مصاف» را از اینجا دریافت نمایند.
هر روز کربلای تو تکرار می شود
اما شبیه روز تو چشمی ندیده است...