آنان که مبانی معرفتی درست و عمل صالح داشتند؛
جریان اول؛ جریان سیدالشهدا علیه السلام شامل خود ایشان و یارانی میشد که در صحرای کربلا
بههمراه ایشان به شهادت رسیدند؛ افرادی که مبانی بنیادین و مبانی معرفتی
خوبی داشتند و مسائل اسلامی را در دوره خود بهخوبی درک کرده بودند. این
جمع چون با استدلال و اندیشه صحیح به مسئله امامت پی برده بودند، دیگر در
هر مسئلهای با امام حسین(ع) بحثوجدل نمیکردند و نگاه او را کاملترین
نگاه نسبت به همه مسائل و نسبت به همه رجال آن عصر میدانستند، زیرا
نگاهشان به مسئله امامت این بود که امام، معصوم از هرگونه خطا و اشتباه
است، بیهوا و مؤمن راستین است، سخنش سخن خداست و در عینحال دشمنشناسی
قوی و مسلط به مسائل روز و خلاصه حجت است.
در عینحال که نگاه و مبانی
این افراد سالم بود، آنها عمل صالح و سالم هم داشتند. چون دید و نگاه سالم
بهتنهایی انسان را حفظ نمیکند. چه بسیار افرادی که در روز عاشورا به
حقانیت امام حسین(ع) ایمان داشتند، ولی چون شکمهایشان از حرام پر بود، از
قاتلان ایشان شدند. اما این افراد، هم نگاه و مبانی سالم داشتند و هم عمل
صالح.