دستورالعمل آیت الله شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی به امام خمینی(ره):
شرح ماجرا به نقل از فرزند آیت الله شبیری زنجانی از زبان پدر بزرگوارشان این‌گونه بیان می‌شود که :
در سفری که امام خمینی(رحمه الله علیه) و پدرم برای زیارت به مشهد مقدس رفته بودند. امام(رحمه الله علیه) در صحن حرم امام رضا(علیه السلام) با سالک الی الله حاج حسن نخودکی(رحمه الله علیه) مواجه می شوند. امام امت(رحمه الله علیه) که در آن زمان شاید در حدود سی الی چهل سال بیشتر نداشتند وقت را غنیمت می شمارند و به ایشان می گویند با شما سخنی دارم. حاج حسنعلی نخودکی می گوید: من در حال انجام اعمال هستم، شما در بقعه حر عاملی(رحمه الله علیه) بمانید من خودم پیش شما می آیم. بعد از مدتی حاج حسنعلی می آید و می گوید چه کار دارید؟ امام(رحمه الله علیه) خطاب به ایشان می گویند اگرعلم کیمیا دارید به ما هم بدهید؟
حاج حسنعلی نخودکی انکار به داشتن علم (کیمیا) نکرد بلکه به امام(رحمه الله علیه) فرمودند: اگر ما به شما (کیمیا) بدهیم و شما تمام کوه و در و دشت را طلا کردید آیا قول می دهید که به جا استفاده کنید و آن را حفظ کنید و در هر جایی به کار نبرید؟
امام خمینی (ره) که از همان ایام جوانی صداقت از وجودشان می‌بارید، سر به زیر انداختند و با تفکری به ایشان گفتند: نه نمی توانم چنین قولی به شما بدهم. حاج حسنعلی نخودکی که این را از امام(رحمه الله علیه) شنید رو به ایشان کرد و فرمود: حالا که نمی توانید «کیمیا» را حفظ کنید من بهتر از کیمیا را به شما یاد می دهم که از کیمیا برایتان بهتر است و آن این که:
* بعد از نمازهای واجب یکبار آیه الکرسی را تا «هو العلی العظیم» می خوانی.
«اللهُ لا اِلهَ إلاّ هُوَ الحَیُّ القَیُّومُ لا تَأخُذُهُ سِنَه وَ لا نَومٌ لَهُ ما فِی السَّمواتِ وَ ما فِی الاَرضِ مَن ذَا الَّذی یَشفَعُ عنده إلاّ بِإذنِهِ یَعلَمُ ما بَینَ أیدیهِم وَ ما خَلفَهُم وَ لا یُحیطوُنَ بِشَئٍ مِن عِلمِهِ إلاّ بِما شاءَ وسع کرسیه السموات و الارض و لا یؤوده حفظهما و هو العلی العظیم».
* بعد تسبیحات حضرت زهرا(سلام الله علیها) را می گویی.(34 مرتبه الله اکبر، 33 مرتبه الحمدلله، 33 مرتبه سبحان الله)
* بعد سه بار سوره توحید می خوانی.
*بعد سه بار صلوات می گویی. (اللهم صل علی محمد و آل محمد)
* بعد سه بار این آیه مبارکه را می گویی:
«وَ مَن یَتَّقِ اللهَ یَجعَل لَهُ مَخرَجاً وَ یَرزُقُهُ مِن حَیثُ لا یَحتَسِبُ وَ مَن یَتَوَکَّل عَلَی اللهِ فَهُوَ حَسبُهُ إنَّ اللهَ بالِغُ اَمرِهِ قَد جَعَلَ اللهُ لِکُلِّ شَیءٍ قَدراً»(سوره طلاق، آیه2 و 3)(هرکس تقوای الهی پیشه کند، خداوند راه نجاتی برای او فراهم می‌کند و او را از جایی که گمان ندارد روزی می‌دهد، و هرکس بر خداوند توکل کند کفایت امرش را می‌کند، خداوند فرمان خود را به انجام می‌رساند، و خدا برای هر چیزی اندازه‌ای قرار داده است.)
مهدی