مراسم ویژه سالگرد ارتحال حضرت امام خمینی(ره) و گرامیداشت شهدای قیام 15 خرداد
سخنران: خطیب توانا حجت الاسلام والمسلمین ماندگاری
مداح: ذاکر اهل بیت کربلایی حسن نجف زاده
زمان: عصر جمعه، 14 خرداد 95 ، ساعت 18
مکان: هیئت ابالفضلی شهر سه قلعه
****************
+ وجودی که ماهیات را تحقق بخشید! - 28 تیر 1368
دربارهی شخصیت حضرت امام(ره) واقعاً نمیشود حرف زد. وقتی بخواهیم راجع به ابعاد شخصیت این عزیز دوران و یادگار پیامبران حرف بزنیم، میدانیم که ناقص خواهد ماند. زمان زیادی لازم است تا زبانهای گویا بتوانند عظمت این شخصیت را حیطهبندی کنند؛ لذا من نمیخواهم در آنباره واقعاً صحبت کنم؛ زیرا ما کوچکتر از آن هستیم که بتوانیم در این زمینه به بررسی ابعاد شخصیت آن بزرگوار بپردازیم. اما این نکته را میخواهم بگویم که اگر نظام جمهوری اسلامی و این انقلاب بزرگ و جهانی را، و رستاخیز عظیمی که در دنیا به وجود آمده، و رستاخیز عظیمتری که در درون انسانها پدید آمده، و این تحولی که مس ها را طلا کرده است، کلمهی طیبه و شجرهی طیبه بدانیم -که هست- ریشهی این شجرهی طیبه، همین شخصیت عظیمی است که همه چیز از او رویید. او بود که این درخت مبارک را رویاند. او همه چیز بود، و اگر نبود، ما هیچ چیز نداشتیم. در گذشته، همین ایران و ملت و موقعیت جغرافیایی و همین فقه و قرآن و نهجالبلاغه بود؛ اما در واقع چیزی نداشتیم و روزبهروز عقبتر میرفتیم و بیشتر بر سرمان می خورد و شخصیت ما هضم می شد. بعد که او پدید آمد و قدم در صحنه گذاشت، مثل وجودی که ماهیات را هستی و تحقق میبخشد، و مثل خورشیدی که می تابد و اشیا را آشکار میکند، و مانند روحی که به کالبدی دمیده میشود و اجزای آن را زنده می سازد، ما را زنده و نمایان کرد و به حرکت درآورد؛ آنوقت ارزش جغرافیایی و تاریخی و فرهنگ گذشته و قرآن و نهجالبلاغه و ملت ما احیا شد و به کارمان آمد. او کلید بود. او ریشهی این درخت محسوب میشد. این ریشه باید محفوظ بماند. اگر این نظام از ریشهی خود - یعنی از امام عزیز(ره) - جدا شود، مثل درختی است که «اجتثّت من فوق الارض»(26 ابراهیم)؛ یعنی از روی زمین آن را اره کرده باشند و بین تنه و ریشهی آن فاصله انداخته باشند. ممکن است چهار روزی هم نمود و هیکلی داشته باشد، اما سرنوشتش معلوم است: دیگر رابطهی حیاتی و تغذیهیی بین این دو نیست. ما نباید بگذاریم نظام اسلامی از ریشهی خودش - یعنی امام(ره) - جدا شود. ممکن است بگویید امام از ما جدا شد و در عالم ملکوت بسر میبرد و ما با او مرتبط نیستیم. ولی باید بگویم شخصیت امام(ره) مثلشخصیت پیامبران، فقط به وجود خارجی او نبود. آن روزی که حضرت موسی(ع) از مردم خودش گرفته شد، آیا بنی اسرائیل و امت موسی(ع) بکلی از منبع خودشان جدا شدند؟ خیر، ارتباط و اتصال درشخصیتهای معنوی و روحی که به وجود خارجی آنها وابسته نیست. آن روزی که رسول اسلام، حضرت محمّدبنعبداللَّه(ص) رحلت فرمود، آیا امت اسلام بی پیامبر شد؟ ما که در قرنها و نسلهای بعد آمدیم، آیا دیگر پیامبر نداشتیم؟ چرا، ما هم پیامبر داشتیم؛ در حالی که جسم او نزد ما نبود و در عالم ملکوت و بالاتر از آن بسر میبرد. هویت شخصیتهای معنوی، به جسم و حضور دنیویشان نیست؛ بلکه به فکر و راه و رهنمود و سرانگشت اشارهشان - که همواره باقی است - وابسته است. پیامبر و اولیا و همین امام بزرگوار ما با انگشتشان به یک طرف اشاره میکردند و راه را نشان میدادند. البته خودشان هم جلوتر از همه حرکت میکردند؛ نه اینکه بایستند و بگویند شما بروید. در حال حاضر، این انگشت اشاره همچنان موجود است. اینها تعیینکنندهی هویت امام و منبع و ریشهی حیاتی یک جامعه است که دائماً میشود از آن تغذیه کرد؛ زیرا دیگر وابسته به جسم او نیست. اگر ما بخواهیم این فکر را نگهداریم، اما شخصیت امام و یاد و خاطرهی او مورد اهتمام نباشد، مطمئناً دچار اشتباه خواهیم شد. لذا می بینید که به ما گفتهاند هرسال برای امام حسین(ع) گریه کنید. گریه کردن، به معنای زنده بودن یک مصیبت است؛ گویی همین دیروز اتفاق افتاده است. انسانی هزاروچندصدسال قبل به شهادت رسیده است، چرا باید امروز برای او گریه کرد؟ گریهی ما به خاطر این است که اگر یاد او با همهی ابعادش در ذهن و زندگی و بساط هستی ما زنده نماند، بتدریج فکر و سرانگشت اشارهی او کمرنگ خواهد شد؛ چه ما بخواهیم و چه نخواهیم. ( 28 تیر 1368 ، بیانات رهبر معظم انقلاب)
به طرح "ختم قرآن به نیت سلامتی و تعجیل در فرج امام زمان (عج)"
در بلاگ بپیوندید
منتظر شما هستیم...
http://mohajabe.blog.ir/post/%D8%B7%D8%B1%D8%AD-%D8%AE%D8%AA%D9%85-%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%DA%A9%D8%B1%DB%8C%D9%85-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D8%A7%D9%87-%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%B1%DA%A9-%D8%B1%D9%85%D8%B6%D8%A7%D9%86