خونه ی مادری ما...

 

دریافت

حسرت به دل...

دائم دلم از این و از آن سیر می شود

دارد زمان رفتن من دیر می شود

یک کربلا مرا ببر، حسرت به دل شدم

دارد گدای مادرتان پیر می شود...

 

درد عشق

پایان ماه روضه شده، غم گرفته ام

هیئت تمام گشته و ماتم گرفته ام ...

چایی شیرین کربلایی ها...

 

هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد
نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده
و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

به یاد چایی شیرین کربلایی ها
لبم حلاوت "احلی من العسل" دارد

چه ساختار قشنگی شکسته است خدا
درون قالب شش گوشه یک غزل دارد

بگو چه شد که من اینقدر دوستت دارم؟
بگو محبت ما ریشه در ازل دارد

غلامتان به من آموخت در میانه ی خون
که روسیاهی ما نیز راه حل دارد...

(سید حمیدرضا برقعی)

 

دست خالی...

من و آشفتگی و بی قراری

نگاهی کن به اشک و آه جاری

مرا با دست خالی بر مگردان

ندارم توشه ای غیر از نداری...

آجرک الله...

 

ای داغدار اصلی این روضه ها بیا

صاحب عزای ماتم کرب و بلا بیا

 

تنها اُمید خلق جهان یابن فاطمه!

ای منتهای آرزوی اولیاء بیا

 

بالا گرفته ایم برایت دو دست را

ای مردِ مستجابِ قنوت و دعا بیا

 

فهمیده ایم با همه دنیا غریبه ای

دیگر به جان مادرت ای آشنا بیا

 

از هیچکس به جز تو نداریم انتظار

بر دستهای توست فقط چشم ما بیا

 

هفته به هفته می گذرد با خیال تو

پس لا اقل به حرمت خون خدا بیا

 

بیش از هزار سال تو خون گریه کرده ای

ای خون جگر ز قامت زینب بیا بیا...

 

عرض ارادت کم ما را قبول کن

امسال هم محرم ما را قبول کن

از ما مگیر...

جایی نداشتیم اگراین روضه ها نبود

عشقی نبود اگر غم کرب و بلا نبود

 

از دستمال اشک تو خونابه میچکد

آقا! مگر به زخم دو چشمت دوا نبود؟

 

من را کسی به قدر دو گندم نمیخرید

این چشم اگر به خیمه ی تان آشنا نبود

 

بر ما ز آبروی خودت خرج کرده ای

ای وای اگر که لطف نگاه شما نبود

 

از ما مگیر یک نفس این "یا حسین" را

آقا! حسین گفتنِ ما دست ما نبود

 

ما با لباس نوکری اش زنده مانده ایم

عمری نبود اگر غم ارباب ما نبود...

ای تشنه لب ...حسین

 

هر صبح و شام گریه کنم من برای تو
بر آن غروب پر غم کرب و بلای تو
بر آن دمی که مثل مدینه شرر زدند
بر گوشه های چادر و بر خیمه های تو
وقتی که چشم غارت دشمن به خیمه رفت
دیدم میان تیغ و سنان دست و پای تو
گریه کنم برای تنت زیر دست و پا
بر جسم پاره پاره و از هم جدای تو
من را کشد اسارت زینب به سلسله
از کربلا به کوفه و شام بلای تو
گاهی به روی نیزه و گاهی دل تنور
آتش گرفته قلبم از این ماجرای تو
تنگ غروب و گودی گودال و قتلگاه
روضه گرفته حضرت زهرا برای تو
آن روضه ای که با لب تشنه به روی خاک
ظالم برید رأس تو را از قفای تو
 

 

 

فأبکِ...

ای کاش که مرغ بام افلاک شوم

با گریه برای فاطمه پاک شوم

ایوان نجف شبی بمیرم امّا

بین الحرمین کربلا خاک شوم

بی چاره...

چاره که نیست می روم و گریه می کنم

باید که در فراق تو این گونه سر کنم ...

 

تذکره...

از من نیاز می رسد و از تو ناز، آه

درد سری شده سفر کربلای من

دلم خیلی گرفته، زندگیم شده قفس! کسی نیست بهم بگه آخه به تو هم میگن نوکر!

نوکری که ارباب نگاش نکنه چه فایده داره، البته نوکری که نوکری بلد نباشه از چشم ارباب میفته وگرنه ...

هرگز نگویمت که بیا دست من بگیر!

مولا گرفته ای ز عنایت رها مکن!

از اونجایی که (من زار زائرنا کمن زارنا )منم میرم به استقبال زوار ارباب که از کربلا برمی گردن ولی دلم خیلی می گیره، پس کی ....

این روزی کرببلای ما چه شد پس

آقا بگو وقت قرار ما چه شد پس