«توسّل» به معناى مدد جستن از «وسیله اى» براى رسیدن به خواسته و مقصود، لازمه ی زندگى بشر در جهان آفرینشی است که بر آن نظام اسباب و مسببات حکمفرماست. خداوند فیض خود را تنها از طریق مجارى و اسباب اعطا مى کند («أبى الله ان یجرى الاشیاء الاّ بالاسباب»؛ بحارالانوار،ج 2،ص 90) و انسان براى رسیدن به خواسته اش، باید به اسباب و وسایط متوسّل شود. [مثلاً اگر بخواهد زمین خشک و بایرى را تبدیل به مزرعه اى سرسبز و باغى آباد کند، باید زمین را شخم بزند، نهال یا دانه و بذر در زمین بکارد، به موقع کود و آب بدهد، به اندازه لازم سم پاشى کند و... اگر بخواهد به طبقه دوم یا سوم یک ساختمان برسد، باید از پله هاى آن بالا رود، یا سوار آسانسور یا پله برقى شود و همین طور در سایر کارهاى روزمره زندگى، انسان به اسباب و وسایل براى رسیدن به مقصود خود تمسّک و توسّل مى جوید.] خداوند که هستى عالم از اوست و ادامه ی هستى و هرگونه حرکت، نیرو و تغییرى، وابسته به او و ناشى از فیض اوست - خود براى اعطاى فیضش، امورى را به عنوان مجاری، اسباب و وسایل، برای تقرب و نزدیکى به درگاه خویش، برآمدن حاجات و کسب کمالات معنوی قرار داده و ما را به توسّل به آن امور فرمان داده: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ»؛ اى کسانی که ایمان آورده اید! پرواى الهى داشته باشید و به سوى او وسیله تحصیل کنید. (35 مائده)
با توجه به اطلاق کلمه ی «وسیله» در آیه شریفه، این کلمه معنایى وسیع و گسترده دارد و شامل هرآنچه که صلاحیت نزدیک کردن انسان به پیشگاه خداوند را دارد، مى شود. همچنان که نماز و روزه، احسان به یتیم، دستگیرى از مستمندان، خدمت به خلق خدا و... وسیله ی تقرب به خدا هستند؛ استمداد به ارواح مطهر پیامبران و اولیاى الهى به عنوان واسطه های فیض، نیز وسیله ی تقرب به خداست که در روایات و سیره ی معصومین(ع) بر آن تأکید شده است...
